Subra s'antiga e ruza sepoltura
serente a su giannile ‘e su dolore,
ue s' abbérit, intrende sa tristura
de s' eternu e de su ‘erme iffaghidore.
t' at' a pònnere, o mama 'e disaura,
ogni passante unu diciosu fiore.
E tue fìzu, alveschende in s' amargura,
lugore e rughe de partorzu suore,
de una infelitze, iscuru, as 'a basare
sos frittos marmurados lineamentos,
ch'immàgine perenne in cuss'altare
de dolu at a restare e de lamentos;
e in cussu ‘asu sa mama as a abbratzare
cun su limbazu anzenu 'e sos ammentos.
Lucio Cossu
2° premio ex aequo1959 (Logudorese)